Bağlılık, Bağımlılık, Kaçış ve Ölüm

İnsanın doğumu, yaşamını anlatan, kulağına gizlice sadece kendisinin duyabileceği bir sedayla bırakılan, ezelden saklanan gizli bir sırdır. İnsan, yaşamla birlikte, yaşamanın renkleriyle bu sırrı unutur; kendisini tutabileceğini düşündüğü bağlılık ve bağımlılıkların yazdığı inancın görünmez bağına bağlanır. Yaşamda kendisi “bir varmış bir yokmuş” arasına yazılan bir satırken, bir serüven olmanın savaşını verir. Bu savaşın ortasında denizi yakıp, çöldeki son damlanın hasretini çeker.

Bu hasretin tanelerini, sonsuz isteme eğilimi ve kibrin destekleyici duyguları oluşturur; bu da daima mutlu olmaya yönelik bir algı yaratır.

Bu oluşum, insanı kendinden kaçışa ve kendi masumiyetini kılabilmek adına kendinden başka bir suçlu arayışına iter. İnsan, bu arayışın sonunda yaşadıklarını bir nedene ve sonuca bağlar.

Geçmişine, bu bağı kurmak için gider. Orada bir yer bulamazsa kaderinin mürekkebinin kara yazıldığı inancına bağımlı olur. En çok korktuğu durum ise ölümdür.

Oysa insanın, geçmişe, nedenin yarattığı sonuca, bağlılığa, bağımlılığa, hayatta kalabilmek adına sorgulamadan kabul görmüş inançlara, hayatı yaşanması zor olayların yüklerinin giderek artmasıyla bir bütün saymaya ve bu nedenle yaşamdan alacaklıyken yaşama borçlu düşmesine gerek yoktur.

Hayatı yaşanması gereken bir zaman dilimi olarak değil de zorluk ve yüklerin toplamı sayan insan, yaşamın anlamını kaybeder. Daima mutlu olmak adına arayışa giren insan, esareti yakını saymaya ve yaşamak için değil, yaşamış sayılmak için ölmekten korkmaya başlar.

Ölüme duyulan korku ve kaçış, kendisinden değil, ona duyulan bilinmezlikten ve yaşamın sonuyla başlayan ilk tecrübe olmasından gelir.

İnsan doğarken korkmaz. Doğmayan her insan ölüdür. Bu durumda ölüm, henüz doğumun gerçekleşmemiş hâlidir. Ölüme bu gözle bakıldığında, insanın yüreğinde ona duyulan korkudan iz kalmaz.